Veranda

De etagère is af.
Het heeft heel wat bloed, zweet en tranen gekost, maar het is af.
Manlief heeft heel wat uren besteed om te proberen mij de kunst van het solderen zo duidelijk mogelijk uit te leggen.
Ondanks alles........helaas ik ga dit nooit meer doen.
De eerste deeltjes vond ik leuk, ook omdat het best goed lukte en het gaf een fijn gevoel.
Een techniek onder de knie proberen te krijgen die best lastig is en waarvan je weet dat je er zulke mooie dingen mee kan maken.

Daarna werd het zo'n giga ramp met steeds weer los moeten solderen, dat ik de neiging had het in een hoek te gooien.
Maar ja, dat doe je niet vanwege de breekbaarheid.
Uiteindelijk hebben we samen besloten dat ik de kleinste deeltjes aan manlief zou overlaten.
Zodat ik alleen de grotere stukjes hoefde te doen.
Na heel wat uurtjes is dat ook niet gelukt.
Manlief heeft toen zelf de soldeerbout maar ter hand genomen en me wel gevraagd: ALSJEBLIEFT, zoek nooit meer iets met solderen op. Het is niet mijn ding, mijn hobby. Ik heb het geleerd, omdat het moest, maar echt dit is niet mijn ding.
Ik maak hem nu zo goed mogelijk af voor je,zodat je toch de etagère hebt maar of het nog wat wordt?
Manlief zijn conclusie na het bekijken van zijn werkstuk. Dit is niet mooi, zet er zoveel mogelijk op/tegen/naast zodat niet opvalt hoe het geworden is.

Toch komt hier de foto.
Ook al is de etagère niet geworden zoals we wilde hoopte, ik ben wel blij dat ik hem heb. En ik ga nu op zoek naar de plantjes en dergelijke die ik er op wilde hebben. Uiteraard ook de vraag of ik er tegen aan en bij wilde zetten ga ik beantwoorden. Want na het werk wat er door manlief aan is gedaan heeft hij dat wel verdient.

Krin, al je tijd en energie in de ws heeft niet het gehoopte resultaat opgeleverd, voor mij dan.
Helaas.

Alle kleine deeltjes zijn keurig op maat afgeknipt al lijkt het op de foto helemaal niet zo.
Maar... ik ben er toch blij mee.

Groetjes Thea